ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ
ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΜΕΛΕΤΗΣ
ΛΗΔΑ ΔΙΤΣΑ, ΠΑΝΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣ,
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΤΣΑΣ
ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ
ΛΗΔΑ ΔΙΤΣΑ, ΠΑΝΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑΣ,
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΤΣΑΣ
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΡΓΟΥ
ΧΡΗΣΗ: ΑΣΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ
ΘΕΣΗ: ΑΘΗΝΑ, ΑΤΤΙΚΗ, ΕΛΛΑΔΑ
ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ: ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΛΑΣΕΙΣ Α.Ε.
ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ: 4.500 M²
ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ: 2010
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Πρόθεση της πρότασης ήταν η εύρεση μιας κεντρικής ιδέας η οποία θα καταφέρει να ενοποιήσει τον δημόσιο χώρο με τις όψεις των κτιρίων που τον περιβάλλουν.
Αποφασίστηκε ότι ο χώρος αυτός θα αποδοθεί καθ’ ολοκληρίαν στους πεζούς, σχηματίζοντας ένα Υ στο κέντρο του οποίου θα κυριαρχεί η Διπλάρειος Σχολή και ότι τα στοιχεία των όψεων δε θα πρέπει να κρύβουν τα υπάρχοντα κτίρια, αποτελώντας όσο το δυνατόν αφαιρετικές παρεμβάσεις.
Η ιδέα που θεωρήθηκε πως περιγράφει την εννοιολογική πολυπλοκότητα και την ποικιλία των σχέσεων που διέπουν την περιοχή είναι αυτή ενός «ιστού».
Ο ιστός αυτός διατρέχει το ενιαίο δάπεδο και αποτελεί έναν αποδομημένο κάναβο ο οποίος συνδέει τις μεσοτοιχίες των κτιρίων.
Έτσι δημιουργείται ένα σύνολο γραμμικών στοιχείων, κάνοντας ουσιαστικά τις όψεις προέκταση, προβολή των χαράξεων του δαπέδου.
Όλες οι γραμμώσεις του σχηματισμένου ιστού εμφανίζονται με τη μορφή φωτεινών δεσμών.
Το φως γίνεται το βασικό στοιχείο της δομής της σύνθεσης, είτε με την μορφή λεπτού αυλακιού στο δάπεδο από γρανίτη, είτε πάνω σε λεπτούς μεταλλικούς φορείς στην όψη.
Τέλος, η φύτευση και το πράσινο τοποθετούνται στις οροφές των κτιρίων καθώς επίσης και στις μεσοτοιχίες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα ικανοποιητικό μέγεθος φυτεμένης επιφάνειας.
Πρόθεση της πρότασης ήταν η εύρεση μιας κεντρικής ιδέας η οποία θα καταφέρει να ενοποιήσει τον δημόσιο χώρο με τις όψεις των κτιρίων που τον περιβάλλουν.
Αποφασίστηκε ότι ο χώρος αυτός θα αποδοθεί καθ’ ολοκληρίαν στους πεζούς, σχηματίζοντας ένα Υ στο κέντρο του οποίου θα κυριαρχεί η Διπλάρειος Σχολή και ότι τα στοιχεία των όψεων δε θα πρέπει να κρύβουν τα υπάρχοντα κτίρια, αποτελώντας όσο το δυνατόν αφαιρετικές παρεμβάσεις.
Η ιδέα που θεωρήθηκε πως περιγράφει την εννοιολογική πολυπλοκότητα και την ποικιλία των σχέσεων που διέπουν την περιοχή είναι αυτή ενός «ιστού».
Ο ιστός αυτός διατρέχει το ενιαίο δάπεδο και αποτελεί έναν αποδομημένο κάναβο ο οποίος συνδέει τις μεσοτοιχίες των κτιρίων.
Έτσι δημιουργείται ένα σύνολο γραμμικών στοιχείων, κάνοντας ουσιαστικά τις όψεις προέκταση, προβολή των χαράξεων του δαπέδου.
Όλες οι γραμμώσεις του σχηματισμένου ιστού εμφανίζονται με τη μορφή φωτεινών δεσμών.
Το φως γίνεται το βασικό στοιχείο της δομής της σύνθεσης, είτε με την μορφή λεπτού αυλακιού στο δάπεδο από γρανίτη, είτε πάνω σε λεπτούς μεταλλικούς φορείς στην όψη.
Τέλος, η φύτευση και το πράσινο τοποθετούνται στις οροφές των κτιρίων καθώς επίσης και στις μεσοτοιχίες, εξασφαλίζοντας έτσι ένα ικανοποιητικό μέγεθος φυτεμένης επιφάνειας.
